جنایت استعمار در روز آزادی از فاشیسم
پریروز هشتم ماه مه شصت و هشتمین سالگرد پایان جنگ جهانی دوم، تسلیم آلمان نازی و پیروزی متفقین در 1945 بود. در فرانسه از زمان میتران این روز تعطیل است. بدین مناسبت مراسم رسمی در بزرگداشت پیروزی بر فاشیسم بر پا شد و بسیار سخن ها گفتند، اما از این کشتار دستجمعی که در زیر می آوریم کمتر سخنی به میان آمد:
الجزایر در آن زمان مستعمره فرانسه بود و هزاران نفر از اهالی آن در جنگ های فرانسه جان باخته بودند. پیروزی فرانسه بر فاشیسم برای الجزایری ها فرصتی بود تا آزادی و استقلال خود را از کسانی مطالبه کنند که خویش را دولت آزاد فرانسه می نامیدند و پیروزی بر فاشیسم را جشن می گرفتند. بدین خیال، ده ها هزار نفر از مردم الجزایر تظاهرات کردند ولی در سرکوب شدیدی که با بمباران در شهرهای کنستانتین، و ستیف رخ داد به گفته ای 50 هزار نفر به قتل رسیدند. واقعه ای که سرآغازی تعیین کننده برای جنگ استقلال الجزایر که 9 سال بعد در گرفت (اول نوامبر 1954) به شمار می رود. ارتش آزاد فرانسه به رهبری دوگل علیه فاشیسم جنگیده بود اما استقلال مستعمرات را برنمی تافت. همین ارتش در سوریه سقف پارلمان را بر سر نمایندگان مردم فرو ریخت و ژنرال "دولاتر دو تاسینی" بلافاصله پس از جنگ با فاشیسیم راهی هندوچین شد تا آزادیخواهان آن سامان را سرکوب کند. کسانی که شعارهای آزادیخواهانه بورژوازی را جدی تلقی می کنند و بدان دل می بندند به این حقایق تاریخی نگاه نمی کنند.
فاجعه ستیف در الجزایر، سال ها در فرانسه پنهان نگاهداشته شد. پس از استقلال الجزایر در سال 1962 شکست فرانسه و از دست رفتن سرزمینی که بیش از یک قرن، بخش جدایی ناپذیری از خاک فرانسه تلقی میگردید، کشتار ستیف بایستی به فراموشی سپرده می شد. بیش از 40 سال در فرانسه مجاز نبود که فیلمی در باره جنگ الجزایر پخش شود و فیلم "نبرد الجزیره" که آن را بی بی سی نشان داده بود مدت ها طول کشید تا در فرانسه پذیرفتند که آن را در ساعات نخستین صبح که کمتر کسی پای تلویزیون بود نمایش دهند. در باره کشتار ستیف نیز سال های درازی به انتظار گذشت تا در سال 2005 از زبان سفیر فرانسه "هوبر وردیر"، این تراژدی پوزش ناپذیر به رسمیت شناخته شد. گفتنی ست که در فوریه همین سال، پارلمان فرانسه قانونی را به تصویب رساند که در آن به دستاوردهای متمدنانه استعماری در الجزایر اشاره داشت؛ امری که اعتراضات متعددی در الجزایر و فرانسه بر انگیخت. سر سختی الجزایری ها در تاکید بر حافظه تاریخی خود و منافعی که فرانسه در بهبود روابط اقتصادی و سیاسی با الجزایر دارد سرانجام باعث شد که فرانسوا هولاند رییس جمهور جدید فرانسه در دسامبر 2012 کشتار 1945 را محکوم کند.
(با استفاده از نوشته بنیامین استورا، نویسنده و مورخ در سایت مدیا پارت)
کارزار بایکوت اسرائیل هر چه گسترده تر می شود
سال هاست که کارزار BDS (بایکوت، خودداری از سرمایه گذاری، مجازات) علیه رژیم اشغالگر و نژادپرست اسرائیل در کشورهای مختلف غربی در جریان است و به رغم مقاومتی که مقامات رسمی و انجمن های صهیونیستی در برابر این کارزار از خود نشان داده اند و گاه پای فعالین این کارزار را به دادگاه ها کشانده اند وجدان های بیدار در عرصه جهانی هر چه بیشتر متقاعد می شوند که تجاوز، اشغال و توسعه طلبی و نژاد پرستی اسرائیل را حدی نیست و باید در برابر آن ایستاد. خبری که طی چند روز گذشته در بسیاری از رسانه ها بازتاب یافت حمایت فیزیکدان معروف انگلیسی استفان هاوکینگ از این کارزار بود. شیمون پرز رئیس جمهور و رسانه های گروهی اسرائیل در بوق و کرنا دمیده بودند که هاوکینگ در کنفرانسی به اصطلاح علمی در اسرائیل شرکت خواهد کرد ولی او از طریق روزنامه گاردین اطلاع داد که در آن کنفرانس شرکت نخواهد کرد با این توضیح که این تصمیمی ست که مستقلا و بر اساس اطلاعی که از اوضاع فلسطین دارد و مشورتی که با افراد مورد اعتمادش کرده گرفته است. پیوستن هاوکینگ به کارزار تحریم آکادمیک و دانشگاهی اسرائیل حادثه مهمی در گسترش این کارزاراست و باعث شده که محافل صهیونیستی انواع دشنام ها را روی سایت های اینترنتی خود نثار او کنند و فلج جسمانی اش را وسیله ای برای مسخره کردن او قرار دهند. باید یادآوری کرد که موضع هاوکینگ در برابر اسرائیل تغییر کرده است. در سال 2006 وی در چارچوب یک برنامه دولتی انگلیس به منطقه سفر کرد و با همکاران دانشگاهی اسرائیلی (و فلسطینی) خود ملاقات کرد. اما کشتارهایی که اسرائیل در سال 2008- 2009 علیه مردم فلسیطن در غزه مرتکب شد او را به این نتیجه رساند که "این وضعیت برای من یادآور آفریقای جنوبی قبل از 1990 است؛ وضعی که نمی تواند ادامه یابد". (برگرفته از بی بی سی و گاردین)
The Guardian http://www.guardian.co.uk/world/2013/may/08/stephen-hawking-israel-academic-boycott/print
برای اطلاع بیشتر از کارزار بایکوت اسرائیل به سایت اورو فلسطین مراجعه شود. اکنون به دو ویدئوی زیر توجه کنید:
شکار کودکان
سربازان اسرائیلی به شکار کودکان در شهر الخلیل (هبرون) رفته اند و زنان از کودکان خود دفاع می کنند:
http://www.europalestine.com/spip.php?article8274
مقاومت جسورانه
مقاومت جسورانه نوجوانان فلسطینی علیه سربازان تا دندان مسلح اسرائیل:
http://www.europalestine.com/spip.php?article8277
مقاومت زنان فلسطینی در دفاع از حقوق ملی و انسانی خویش:
http://www.youtube.com/watch?feature=fvwp&NR=1&v=toxHmsWO4to
سطور فوق را با این دو خط از شعر ژاله اصفهانی به پایان می بریم:
باور نمی کنم که سیاهی و تیرگی/ بهر ابد به تخت خدایی نشسته است...
صد بار اگر بگویی باور نمی کنم / باور نمی کنم که امید و نبرد نیست.
(تنظیم برای اندیشه و پیکار)
پریروز هشتم ماه مه شصت و هشتمین سالگرد پایان جنگ جهانی دوم، تسلیم آلمان نازی و پیروزی متفقین در 1945 بود. در فرانسه از زمان میتران این روز تعطیل است. بدین مناسبت مراسم رسمی در بزرگداشت پیروزی بر فاشیسم بر پا شد و بسیار سخن ها گفتند، اما از این کشتار دستجمعی که در زیر می آوریم کمتر سخنی به میان آمد:
الجزایر در آن زمان مستعمره فرانسه بود و هزاران نفر از اهالی آن در جنگ های فرانسه جان باخته بودند. پیروزی فرانسه بر فاشیسم برای الجزایری ها فرصتی بود تا آزادی و استقلال خود را از کسانی مطالبه کنند که خویش را دولت آزاد فرانسه می نامیدند و پیروزی بر فاشیسم را جشن می گرفتند. بدین خیال، ده ها هزار نفر از مردم الجزایر تظاهرات کردند ولی در سرکوب شدیدی که با بمباران در شهرهای کنستانتین، و ستیف رخ داد به گفته ای 50 هزار نفر به قتل رسیدند. واقعه ای که سرآغازی تعیین کننده برای جنگ استقلال الجزایر که 9 سال بعد در گرفت (اول نوامبر 1954) به شمار می رود. ارتش آزاد فرانسه به رهبری دوگل علیه فاشیسم جنگیده بود اما استقلال مستعمرات را برنمی تافت. همین ارتش در سوریه سقف پارلمان را بر سر نمایندگان مردم فرو ریخت و ژنرال "دولاتر دو تاسینی" بلافاصله پس از جنگ با فاشیسیم راهی هندوچین شد تا آزادیخواهان آن سامان را سرکوب کند. کسانی که شعارهای آزادیخواهانه بورژوازی را جدی تلقی می کنند و بدان دل می بندند به این حقایق تاریخی نگاه نمی کنند.
فاجعه ستیف در الجزایر، سال ها در فرانسه پنهان نگاهداشته شد. پس از استقلال الجزایر در سال 1962 شکست فرانسه و از دست رفتن سرزمینی که بیش از یک قرن، بخش جدایی ناپذیری از خاک فرانسه تلقی میگردید، کشتار ستیف بایستی به فراموشی سپرده می شد. بیش از 40 سال در فرانسه مجاز نبود که فیلمی در باره جنگ الجزایر پخش شود و فیلم "نبرد الجزیره" که آن را بی بی سی نشان داده بود مدت ها طول کشید تا در فرانسه پذیرفتند که آن را در ساعات نخستین صبح که کمتر کسی پای تلویزیون بود نمایش دهند. در باره کشتار ستیف نیز سال های درازی به انتظار گذشت تا در سال 2005 از زبان سفیر فرانسه "هوبر وردیر"، این تراژدی پوزش ناپذیر به رسمیت شناخته شد. گفتنی ست که در فوریه همین سال، پارلمان فرانسه قانونی را به تصویب رساند که در آن به دستاوردهای متمدنانه استعماری در الجزایر اشاره داشت؛ امری که اعتراضات متعددی در الجزایر و فرانسه بر انگیخت. سر سختی الجزایری ها در تاکید بر حافظه تاریخی خود و منافعی که فرانسه در بهبود روابط اقتصادی و سیاسی با الجزایر دارد سرانجام باعث شد که فرانسوا هولاند رییس جمهور جدید فرانسه در دسامبر 2012 کشتار 1945 را محکوم کند.
(با استفاده از نوشته بنیامین استورا، نویسنده و مورخ در سایت مدیا پارت)
کارزار بایکوت اسرائیل هر چه گسترده تر می شود
سال هاست که کارزار BDS (بایکوت، خودداری از سرمایه گذاری، مجازات) علیه رژیم اشغالگر و نژادپرست اسرائیل در کشورهای مختلف غربی در جریان است و به رغم مقاومتی که مقامات رسمی و انجمن های صهیونیستی در برابر این کارزار از خود نشان داده اند و گاه پای فعالین این کارزار را به دادگاه ها کشانده اند وجدان های بیدار در عرصه جهانی هر چه بیشتر متقاعد می شوند که تجاوز، اشغال و توسعه طلبی و نژاد پرستی اسرائیل را حدی نیست و باید در برابر آن ایستاد. خبری که طی چند روز گذشته در بسیاری از رسانه ها بازتاب یافت حمایت فیزیکدان معروف انگلیسی استفان هاوکینگ از این کارزار بود. شیمون پرز رئیس جمهور و رسانه های گروهی اسرائیل در بوق و کرنا دمیده بودند که هاوکینگ در کنفرانسی به اصطلاح علمی در اسرائیل شرکت خواهد کرد ولی او از طریق روزنامه گاردین اطلاع داد که در آن کنفرانس شرکت نخواهد کرد با این توضیح که این تصمیمی ست که مستقلا و بر اساس اطلاعی که از اوضاع فلسطین دارد و مشورتی که با افراد مورد اعتمادش کرده گرفته است. پیوستن هاوکینگ به کارزار تحریم آکادمیک و دانشگاهی اسرائیل حادثه مهمی در گسترش این کارزاراست و باعث شده که محافل صهیونیستی انواع دشنام ها را روی سایت های اینترنتی خود نثار او کنند و فلج جسمانی اش را وسیله ای برای مسخره کردن او قرار دهند. باید یادآوری کرد که موضع هاوکینگ در برابر اسرائیل تغییر کرده است. در سال 2006 وی در چارچوب یک برنامه دولتی انگلیس به منطقه سفر کرد و با همکاران دانشگاهی اسرائیلی (و فلسطینی) خود ملاقات کرد. اما کشتارهایی که اسرائیل در سال 2008- 2009 علیه مردم فلسیطن در غزه مرتکب شد او را به این نتیجه رساند که "این وضعیت برای من یادآور آفریقای جنوبی قبل از 1990 است؛ وضعی که نمی تواند ادامه یابد". (برگرفته از بی بی سی و گاردین)
The Guardian http://www.guardian.co.uk/world/2013/may/08/stephen-hawking-israel-academic-boycott/print
برای اطلاع بیشتر از کارزار بایکوت اسرائیل به سایت اورو فلسطین مراجعه شود. اکنون به دو ویدئوی زیر توجه کنید:
شکار کودکان
سربازان اسرائیلی به شکار کودکان در شهر الخلیل (هبرون) رفته اند و زنان از کودکان خود دفاع می کنند:
http://www.europalestine.com/spip.php?article8274
مقاومت جسورانه
مقاومت جسورانه نوجوانان فلسطینی علیه سربازان تا دندان مسلح اسرائیل:
http://www.europalestine.com/spip.php?article8277
مقاومت زنان فلسطینی در دفاع از حقوق ملی و انسانی خویش:
http://www.youtube.com/watch?feature=fvwp&NR=1&v=toxHmsWO4to
سطور فوق را با این دو خط از شعر ژاله اصفهانی به پایان می بریم:
باور نمی کنم که سیاهی و تیرگی/ بهر ابد به تخت خدایی نشسته است...
صد بار اگر بگویی باور نمی کنم / باور نمی کنم که امید و نبرد نیست.
(تنظیم برای اندیشه و پیکار)
