( به مناسبت انتخابات - ۵)
خيابان هاى تهران و چند شهر ديگر به صحنه جنگ و گريز معترضان به نتيجه انتخابات رياست جمهورى با نيروهاى سركوبگر تبديل شده است. شعار اصلى معترضان به تقلب در انتخابات، «مرگ بر ديكتاتور» است كه اكنون ديگر با وضوح و روشنى بسيار بيشترى مى توان ديد كه منظور آنان فقط احمدى نژاد نيست. خبرهاى تأييد نشده اى از كشته شدن چند نفر از مردم در جريان اين جنگ و گريزها شنيده مى شود. حتى اگر اين خبرها نيز صحت نداشته باشند، در يك نكته هيچ ترديدى نيست و آن ضرب و شتم و دستگيرى و سركوب وحشيانه تظاهركنندگان همراه با ايجاد فضاى رعب و وحشت است. از سوى ديگر، تظاهركنندگان چندين پاسگاه پليس، بانك، اتوبوس شركت واحد، ايستگاه اتوبوس، كيوسك تلفن و... را به آتش كشيده و تخريب كرده اند. آنان همچنين در مواردى با سنگ و چوب به سركوبگران حمله كرده اند و، با ساختن باريكاد و آتش زدن لاستيك و ظروف زباله شهردارى، منطقه وسيعى از تهران ( خيابان هاى ولى عصر، فاطمى، تخت طاووس، عباس آباد، ميرزاى شيرازى، قائم مقام فراهانى، ونك، كريم خان زند، تخت جمشيد، حافظ، فلسطين، انقلاب و...) را به ميدان يك جنگ واقعى با نيروهاى سركوبگر تبديل كرده اند. احساسات تظاهركنندگان را از همين برخورد قهرآميز به خوبى مى توان درك كرد. آنان احساس مى كنند كه فريب خورده اند و تحقير شده اند. پى برده اند كه رئيس جمهورى اسلامى از قبل تعيين شده بوده و رأى گرفتن از آنا ن صرفا يك بازى نمايشى بوده است. خلاصه آن كه خشم تظاهركنندگان از اينجا ناشى مى شود كه احساس مى كنند براى گرم كردن تنور انتخابات مورد استفاده ابزارى قرارگرفته اند.
به جرأت مى توان گفت كه آنچه مردم در جريان حوادث چند روز گذشته درمورد انتخابات آموختند با سال ها تبليغ عليه اين پديده دنياى سرمايه دارى به دست نمى آمد. ميليون ها مردم با دنيايى توهم در مورد انتخاب بد درمقابل بدتر پاى صندوق هاى رأى رفتند و رأى دادند. اما نه فقط اجازه انتخاب بد در مقابل بدتر را به آنان ندادند بلكه اعتراض آنان با باتوم و گاز اشك آور و اسپرى فلفل و زندان و چه بسا گلوله رو به رو شد. اكنون ديگر بسيارى از آنان كه در انتخابات شركت كردند آن گونه كه خود مى گويند پشت دستشان را داغ مى كنند كه ديگر در هيچ انتخاباتى شركت نكنند. انتخابات - چنان كه قبلا گفته ايم - حتى در شرايط دموكراتيك نيز قرار نبوده و نيست كه مطالبات مردم را برآورده كند. اما در اين شرايط دست كم اجازه انتخاب بد در مقابل بدتر را به رأى دهندگان مى دهند. در حالى كه در جهنم استبدادى سرمايه دارى ايران حتى اين اجازه نيز به رأى دهندگان داده نشد. اكنون رأى دهنده ايرانى مصداق كامل و بارز كسى است كه هم چوب را خورده و هم پياز را. به حال چنين كسى، به ويژه اگر كارگر باشد، بايد تأسف خورد. و اين تأسف فقط آنگاه منتفى مى شود كه اين كارگر به جاى شركت در انتخابات شوراى خود را تشكيل دهد و قدرتمندانه پرچم مطالبات ضدسرمايه دارى خود را درمقابل نظام حاكم برافرازد.
كارگران عليه سرمايه متشكل شويم !
كميته هماهنگى براى ايجاد تشكل كارگرى
۲۴ خرداد ۱۳۸۸
www.hamaahangi.com
این آدرس ایمیل توسط spambots حفاظت می شود. برای دیدن شما نیاز به جاوا اسکریپت دارید
