[شصت وچهار سال. از پانزده مه ۱۹۴۸ تا ۲۰۱۲، و روز فاجعه همچنان ادامه دارد. روز اعلام موجوديت اسرائيل است به زيان اكثريت قاطع اهالى عرب. از اواخر قرن ۱۹، لشكركشى استعمارى غرب سرانجام، به گفته ماكسيم رودنسون، "پديده استعمارى اسرائيل" را در قلب خاورميانه كاشت؛
اما اين عدم توازن قوا باعث شده كه "زير آسمان فلسطين هيچ تحول بنيادى جديدى" رخ ندهد. سرنوشت يك ملت يادآور پوچى نمايشنامه "در انتظار گودو" ست. اشغال ادامه دارد و هر روز سنگين و سنگين تر مى شود. "صلح" به جنگ يكجانبه عليه اشغال شدگان بدل شده است. "تشكيلات خودمختار" كه هيچ اختيارى هم ندارد در دام پروسهء دروغين صلح اسير است و از "نعمات" تسليم در برابر ارادهء امپرياليسم تا حدى برخوردار! دوپارگى بين غزه و ساحل غربى هم به رغم تلاش هاى الفتح و حماس حل نشده، چنان كه محاصره نوار غزه نيز با يك و نيم ميليون سكنه ادامه دارد. در مقاله "بى اعتناىى شرم آور به اعتصاب غذاى دوهزار زندانى فلسطينى" (روى همين سايت) از خواست آنها براى لغو قانون بازداشت ادارى و از حقوق ابتدايى زندانيان سخن رفته بود. اين آكسيون پس از ۲۸ روز ظاهرا به پيروزى رسيد. خانواده هاى اسيران اهل غزه چقدر خوشحالى كردند كه پس از ۷ سال مى توانند عزيزان خود را در زندان هاى اسرائيل ملاقات كنند...! اما اين "تنها دولت دمكراتيك خاورميانه" كه آب از لب ولوچهء بعضى ايرانى هاى "دمكرات يا چپ" سرازير كرده توافقى را كه با زندانيان اعتصابى (به ميانجى گرى مصر) امضا كرده بود زير پا گذاشت و براى جامعهء بين المللى انگار نه انگار! آپارتايد نه فقط عليه فلسطينى ها بلكه عليه مهاجران آفريقايى هم بيداد مى كند. ديوار جداسازى، غصب خانه ها در بيت المقدس، شهرك سازى ها، تيراندازى به كودكان كه به كولونها سنگ پرتاب مى كنند، تخريب باغ ها و مزارع و دزدى آب هاى زير زمينى ادامه دارد.
فايل صوتى زير مصاحبهء راديو دمکراسی شورائى ست با بهروز عارفى به مناسبت ۱۵ مه، يوم النكبه، روز نكبتبار. مطلب كهنه نيست. ۶۴ سال است كه كهنه نيست! با سپاس از بهروز، دوستدار مردم فلسطين، و نيز از دست اندركاران اين راديو به ويژه لادن توكلى.
ت. ح. ۳۱ مه ۲۰۱۲]