به مناسبت روز دانشجو و در بزرگداشت شهدای دانشگاه
شعر حماسی و فلسفی زیر را از پیکار شماره 27 نقل می کنیم:
موج خروشان انقلاب دمکراتیک - ضد امپریالیستی توده ها که همه سمبل های وابستگی و دیکتاتوری را نشانه گرفته بود مجسمه شاه خائن در محیط مقدس دانشگاه را در 13 آبان ماه 57 بدست دانشگاهیان رزمنده بزیر میکشید و این نشانه دیکتاتوری و وابستگی را به زباله دان تاریخ می افکند. در زیر رگبار ارتش شاه خائن، دانشجویان قهرمانانه جانبازی می کردند و از «نبود» خویش، «بود» خلق و ایران آزاد و مستقل و آباد را پی می ریختند. شعر زیر در پرتو این حماسه، تولد یافته است.
از باغ و بودن
در مقطع شهادت و تردید
دیدی چگونه باور
یک چشم بسته
چشم دگر باز
محوِ شکوهِ رفتن و افتادنِ تو بود.
درمقطع نبودن و بودن
جائی که بودنِ تو نبودن بود
تو بود را ندیده گرفتی
و بودن از نبودِ تو می روئید.
گفتند و باز گفتند
کاین باغ را دگر تنِ رویش نیست
و آن غنچه کاغذی ست
و آن کاج، واپسین نفسِ باغ است.
گفتند و باز گفتند
کاین مهرگان
اگر نه
آن آبان
این آخرین نشانه نشأت را
این کاج را
در ذهنِ نیم خفته ی آن باغ می کُشد
اما تو رازِ خفته ی رویش بودی
پنهان به ذهن باغ
در مقطعِ شکفتن و خفتن
دیدی دوباره باور
یک چشم بسته
چشم دگر باز
لبخندِ احتضار ترا می دید.
پژمردنِ تو مژده ی رویش بود
در گوش کاجها
در مقطع شهادت
تردید
آن سوی باورِ تو
به خود لرزید
آنگاه تو
در خفتن از شکفتن می گفتی
دیدی که خفتنِ تو
آغازِ فصلِ رویش بود
جاری به نبض باغ
در مقطع شهادت
گاهی
خفتن شکفتن است
رفتن به سوی باور
رویش به سوی نور
بحبوحه تهاجم شب بود
بحبوحه تلاقی اضداد
اما تو در تراکمِ تاریکی
تردید را بهانه نکردی
پای تو در تراکم و تردید و شب نماند.
نبضِ تو از تهاجم اضداد تن نزد
جهدِ تو را بنازم
جهدت
اثبات روشنائی در شب بود
بحبوحه تهاجم شب را
در مقطع شهادت دیدیم
بحبوحه تهاجم شب
اما
در هُرم باور تو به خود لرزید
باور به نور می انجامد
تردید و تهاجم
می میرد
در مقطع شهادت
باور
بحبوحه تهاجم شب را دید
شب از تهاجم تو هراسان بود
در مقطع شهادت و تردید
دیدی چگونه باور
یک چشم بسته
چشم دگر باز
محوِ شکوهِ رفتن و افتادنِ تو بود.
(ع – ح )
در مقطع شهادت و تردید
دیدی چگونه باور
یک چشم بسته
چشم دگر باز
محوِ شکوهِ رفتن و افتادنِ تو بود.
درمقطع نبودن و بودن
جائی که بودنِ تو نبودن بود
تو بود را ندیده گرفتی
و بودن از نبودِ تو می روئید.
گفتند و باز گفتند
کاین باغ را دگر تنِ رویش نیست
و آن غنچه کاغذی ست
و آن کاج، واپسین نفسِ باغ است.
گفتند و باز گفتند
کاین مهرگان
اگر نه
آن آبان
این آخرین نشانه نشأت را
این کاج را
در ذهنِ نیم خفته ی آن باغ می کُشد
اما تو رازِ خفته ی رویش بودی
پنهان به ذهن باغ
در مقطعِ شکفتن و خفتن
دیدی دوباره باور
یک چشم بسته
چشم دگر باز
لبخندِ احتضار ترا می دید.
پژمردنِ تو مژده ی رویش بود
در گوش کاجها
در مقطع شهادت
تردید
آن سوی باورِ تو
به خود لرزید
آنگاه تو
در خفتن از شکفتن می گفتی
دیدی که خفتنِ تو
آغازِ فصلِ رویش بود
جاری به نبض باغ
در مقطع شهادت
گاهی
خفتن شکفتن است
رفتن به سوی باور
رویش به سوی نور
بحبوحه تهاجم شب بود
بحبوحه تلاقی اضداد
اما تو در تراکمِ تاریکی
تردید را بهانه نکردی
پای تو در تراکم و تردید و شب نماند.
نبضِ تو از تهاجم اضداد تن نزد
جهدِ تو را بنازم
جهدت
اثبات روشنائی در شب بود
بحبوحه تهاجم شب را
در مقطع شهادت دیدیم
بحبوحه تهاجم شب
اما
در هُرم باور تو به خود لرزید
باور به نور می انجامد
تردید و تهاجم
می میرد
در مقطع شهادت
باور
بحبوحه تهاجم شب را دید
شب از تهاجم تو هراسان بود
در مقطع شهادت و تردید
دیدی چگونه باور
یک چشم بسته
چشم دگر باز
محوِ شکوهِ رفتن و افتادنِ تو بود.
(ع – ح )
