یک سال گذشت. عادت کرده بودیم که از دور جویای احوال و پیگیر اخبار و تلاش های چریک پیر باشیم، اما به نبودش عادت نکرده ایم، انگار همین دیروز بود.
برای ما که از نحله های فکری گوناگون هستیم و تعلّق خاطر تشکیلاتی متفاوتی را با خود به همراه داریم، با تمامی اختلافات و شکست ها اما در گذر زمان یاد گرفتیم که در مبارزه با اردوی سرمایه قدردان تمامی مبارزینی باشیم که عاشقانه سُرخدل مانده اند. در این یورش همه سویه سرمایه، بر چهره ها و مبارزان، اما شوربختانه هنوز هستند کسانی که از دریچه تنگ گروهی و قبیله ای، شخصیت ها را ارزش گذاری میکنند. نمیدانند که برخی از چهره ها شناسنامه تاریخ معاصر جنبش چپ و کمونیستی ایران هستند. گذشته ما و هویت ما هستند. باید قدردان تلاش و فداکاریشان بود. بی جهت نبود که در مرگ تراب، دستگاه قدرت و مشاوران فکری اش بر ریشه های فکری و آرمانخواهی او تاختند. ملالی نیست. ما که میدانیم چریک پیر از همان آغاز از کوچه پس کوچه های جهرم در پی تقسیم عشق و شادی و ستایش زندگی بود.
از تراب بسیار گفته اند. برای ما تراب نمادی از انسانیت، دوستی، احترام، عشق و آگاهی در بُرشی از تاریخ معاصر ایران است. آنگاه که در کنارمان بود حضورش را غنیمت شمردیم و از نامش و راهش تجلیل کردیم و وقتی رفت به یادش از ویژه گی هایش گفتیم و وظایفی که ما را به انجامشان مقیّد ساخت. بر اقبال بلند یاران نزدیکش در مجموعه اندیشه و پیکار به سبب نزدیکی به او و پوران عزیز و غنیمتِ زیستن در لحظه لحظه زمان با این دو رفیق، اگر چه غبطه میخوریم، اما نیک میدانیم که وظایف شان نیز دو چندان گشته است. دفاع از آرمانهای تراب و پوران و به سرانجام رساندن کارهای ناتمام. دفاع از امید و عشق و تلاش برای آرزوهای بلند و انسانی. از این سوی آبها دستهای بانیان و گردانندگان برنامه گرامیداشت پوران بازرگان و تراب حق شناس را به گرمی و رفاقت میفشاریم و به یادِ ماندگار و شادِ این دو رفیق تمام قد میایستیم.
با مهر و همبستگی
کمیته یادمان کشتار زندانیان سیاسی دهه شصت در ایران، مونترال - کانادا
یکشنبه ۵ فوریه ۲۰۱۷
